அன்பிற்கு ஆயிரம் முகங்கள் - விழியன்

அன்பிற்கு ஆயிரம் முகங்கள் - விழியன்

            பேருந்து கிளம்பியது. புளியம்பட்டி அரசு நடுநிலைப்பள்ளியில் இருந்து திருப்பூருக்கு வண்டி கிளம்பியுள்ளது. அங்கே நடக்கும் புத்தகக் கண்காட்சிக்கு மாணவர்களை ஆசிரியர் வீராசாமி அழைத்துச் செல்கின்றார். பேருந்திற்கு டீசல் செலவு மட்டும் கொடுத்தால் போதும் என ஓனர் சொல்லிவிட்டார். இப்போது எட்டாவது வருடமாக அழைத்துச் செல்கின்றார். சதீஷுக்கு இது முதல்முறை. கடைசி நிமிடம் வரையில் போவானா இல்லையா எனத் தெரியாமல் இருந்தது. மதிய உணவினை டிபன் பாக்ஸில் எடுத்துவரச் சொல்லி இருந்தார். டிபன் பாக்ஸ் அவன் வீட்டிலேயே இல்லை. வழக்கமாக பள்ளியில் மதியம் சத்துணவு சாப்பிட்டுவிடுவான். அப்பாவும் அம்மாவும் டிபன் பாக்ஸ் எடுத்துச்செல்லும் வழக்கமில்லை. வேலை செய்யும் இடத்திலேயே அவர்களுக்கு உணவு கொடுப்பார்கள். தங்கைக்கும் சத்துணவு. கடைசியில் பக்கத்துவீட்டில் டிபன் பாக்ஸ் கடன் வாங்கி, பொங்கு சாதம் எடுத்துக்கொண்டான். கிளம்பும்போது “அண்ணா, எனக்கு புக்ஸ் வாங்கிட்டுவா” என அவன் தங்கை கேட்டிருந்தாள். அவனிடம் மொத்தம் ஐந்து ரூபாய் மட்டுமே இருந்தது.

பதினோரு மணிக்கு புத்தகக் கண்காட்சிக்குச் சென்றுவிட்டனர். அப்போதுதான் கண்காட்சியும் துவங்கியது. மொத்தம் நூறு ஸ்டால்கள் இருந்தன. ஒரு மைதானத்தில்தான் கண்காட்சி போட்டிருந்தார்கள். வாசலில் ஃபோட்டோ எடுத்துக்கொள்ள செல்பி ஸ்டாண்ட் வைத்து இருந்தார்கள். ஆசிரியர் வீராசாமி எல்லா பசங்களையும் நிற்க வைத்து ஃபோட்டோ எடுத்தார். பின்னர் அலுவலக வாசலில் அமர்வதற்கு இருக்கைகள் இருந்தன. அங்கே அமர வைத்து உள்ளே சென்று என்ன செய்ய வேண்டும் என ஒருவர் கூறினார். நீங்க வாங்குற புத்தகங்களுக்கு 10% தள்ளுபடி இருக்கு, நுழைவுச்சீட்டு இல்லை. இந்த சீட்டுல உங்க பேரு, முகவரி, ஃபோன் நம்பர் எல்லாம் எழுதினா குலுக்கல் முறையில ஒரு நாளைக்கு 10 பேருக்கு 500 ரூபாய் மதிப்பிலான புத்தகங்கள் பரிசா கொடுக்கப்படும் என்றார். சுமார் அறுபது மாணவர்கள் வந்திருந்தனர்.

“கவனிங்க, இதோ இந்த காம்பவுண்டுக்குள்ள மட்டும் இருக்கணும். மதியம் ஒரு மணிக்கு வெளிய வந்து சாப்பிட்டு, திரும்ப உள்ள போகலாம். நாம ஒரு மூனு மணிக்கா பஸ்ல கிளம்பிடலாம். சரியா?” என்றார் ஆசிரியர். மைதானத்தின் வாசலில் இருந்த காவல் காப்பவர்களிடமும் பசங்களை வெளியே விடவேண்டாம் என கோரிக்கை வைத்தார்.

எல்லோரும் கண்காட்சியின் புத்தக அரங்கத்திற்குச் சென்றுவிட, சதீஷ் மட்டும் அலுவலக வாசலிலேயே அமர்ந்தான். நண்பர்கள் அழைத்ததற்கு “போங்கடா வரேன்” என்று சொல்லிவிட்டான். அவனிடம் ஐந்து ரூபாய் மட்டும் இருக்கின்றது. உள்ளே போய் புத்தகம் வாங்க வேண்டும் என்ற ஆசை வந்தால் எதை வாங்குவது என எண்ணினான். வளாகத்திற்குள், அலுவலக அறைக்கு எதிர்புறம் டில்லி அப்பளம் என்ற பேனர் இருந்த கடை இருந்தது. காலாற அதை நோக்கி நடந்தான். அவன் தங்கைக்கு டெல்லி அப்பளம் என்றால் அவ்வளவு பிடிக்கும். ரூபாய் 30 எனவும் மிளகாய் பஜ்ஜி, காலிப்ளவர் பக்கோடா எனவும் எழுதி சிலேட்டில் தொங்கிக்கொண்டு இருந்தது. அப்படியே அருகே பார்த்துவிட்டுத் திரும்பும்போது 

“டேய் சதீசு” என்று குரல். அந்தக் கடைக்குள் இருந்துதான். டோம்னிக் அண்ணன் குரல். கல்லூரியில் படிக்கின்றார். பக்கத்து ஊர்க்காரர். அந்தக் கடையில் பகுதிநேர ஊழியராகப் பணிபுரிகின்றார். பில் போடுவதும் கணக்குகளை பார்த்துக்கொள்வதும் அவர்தான். குடும்பத்திற்கு நன்கு தெரிந்தவர். “என்னடா திருப்பூருக்கு?” என்று கேட்க, பள்ளியில் கண்காட்சிக்கு அழைத்து வந்த விபரத்தைக் கூறினான் சதீஷ். உள்ள வா, ஏதாச்சும் சாப்பிட்றியா என்று கேட்டார். ஏன் புத்தகங்களைப் பார்க்க போகவில்லை என கேட்க, மெளனமாக இருந்தான். டோம்னிக் அண்ணன் தன் கடை ஓனரிடம் கண்காட்சிக்கு உள்ளே போய்வர அனுமதி கேட்டார். கடையில் ஈ ஆடியதால் போய்வரச் சம்மதித்தார். “வாடா” என உள்ளே அழைத்துச்சென்றார். டோம்னிக் அண்ணனுக்கு ஐ.ஏ.எஸ் படிக்க வேண்டும் என்ற ஆசை. அதனால் தினமும் வந்து ஒவ்வொரு அரங்கத்தில் இருக்கும் புத்தகங்களையும் பார்த்துவிட்டார். எங்கே என்ன கிடைக்கும் எனக் கூறினார். எல்லா பசங்களையும் அழைத்தார். என்ன புத்தகம் எல்லாம் இருக்கு, எதை எல்லாம் வாங்கலாம் என்று எல்லா பசங்களுக்கும் கூறினார். ஒருவன் தெனாலிராமன் கதைப் புத்தகத்தை தேர்ந்து எடுத்திருந்தான். “இது உங்க ஸ்கூல் லைப்ரரில இருக்கும், புதுசா இன்னும் நிறைய இருக்கு கண்ணா” என வழி நடத்தினார்.

சதீஷுக்குப் பயங்கர மகிழ்ச்சி. அண்ணனைச் சந்தித்ததும் அவர் கூட அரைமணி நேரம் சுற்றியதும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. சீக்கிரம் கடைக்குத் திரும்பினார். சதீஷும் கூடவே சென்றுவிட்டான். ஓனர் அவனைக் கூப்பிட்டு பேசினார்.

“நல்லா படிப்பியா?”

“இல்ல”